ความฝันแรกคือซิลวาซึ่งเป็นบทกวีทางวิชาการที่มีความยาว: อธิบายถึงประสบการณ์อันโดดเดี่ยวของวิญญาณที่เดินทางผ่านภายนอกและภายในที่ไม่มีที่สิ้นสุดวิญญาณที่ขึ้นสู่ความรู้และสุดท้ายก็จบลงด้วยการล่มสลาย
มันเป็นความขัดแย้งวิสัยทัศน์ที่แก้ไขตัวเองไปสู่การมองไม่เห็น จากนั้นซอจวนเล่าว่าการเดินทางของวิญญาณของเธอผ่านวงโคจรเหนือดวงจันทร์ในขณะที่ร่างกายของเธอหลับไหลธีมที่เก่าแก่พอ ๆ กับมนุษย์และมีสำนวนทางปรัชญาและวรรณกรรมที่แตกต่างกันซึ่งรวมถึงเพลโตเซโนฟอนดันเต้ใน Divine Comedy ของเขา elspirito peregrinode ยุคกลางสมเนียมของเคปเลอร์และต่อมาไอเทอร์เอสเตติกัมของเคอร์เชอร์นอกเหนือจากอาการอื่น ๆ
แม้ว่าจักรวาลที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่ Sor Juana พูดในบทกวีนี้เป็นจักรวาลที่ จำกัด ของดาราศาสตร์ปโตเลเมอิก แต่อารมณ์ทางปัญญาที่อธิบายนั้นเป็นอาการเวียนศีรษะก่อนไม่มีที่สิ้นสุด Octavio Paz ถูกระงับไว้ที่ด้านบนสุดของพีระมิดจิตวิญญาณ - จิตวิญญาณพบว่าถนนเป็นเหวและหน้าผาที่ไม่มีที่สิ้นสุด หากเราสามารถแยกเนื้อหาของบทกวีออกไปเราก็สามารถพูดได้ในลักษณะที่เข้าใจง่ายอย่างผิด ๆ ว่า First Dream บอกว่าในขณะที่ร่างกายหลับใหลจิตวิญญาณขึ้นไปสู่ห้วงอวกาศที่เหนือกว่า ที่นั่นเธอมีวิสัยทัศน์ที่รุนแรงกว้างใหญ่และส่องสว่างจนทำให้ตาพร่าและทำให้เธอตาบอด ตอบหลังจากความสับสนนั้นเธอต้องการที่จะปีนขึ้นไปอีกครั้งตอนนี้ทีละขั้นตอน แต่เธอทำไม่ได้ เมื่อเธอสงสัยว่าจะไปทางไหนดวงอาทิตย์ขึ้นและปลุกเธอให้ตื่น
บทกวีนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งในงานของ Sor Juana - เธอเองกล่าวในคำตอบของ Sor Filotea ว่าเธอไม่ได้เขียนอะไรเพื่อความเพลิดเพลินยิ่งกว่า "กระดาษที่พวกเขาเรียกว่า The Dream" - ไม่เพียงเพราะมันรวมเอาความเหนือกว่าที่นักเขียนมี เชื้อสายและบรรพบุรุษของเขา แต่เนื่องจากเขาเกี่ยวข้องกับบทกวีและปรัชญาซึ่งเป็นหนึ่งในประเด็นสำคัญของความคิดของมนุษย์: ความเป็นไปไม่ได้ของความรู้ทั้งหมดความไร้ประโยชน์ของการพยายามเข้าถึงความจริงสูงสุดความเล็กของจิตวิญญาณก่อนปัญญา
นี่คือตัวอย่างจากบทกวีซึ่งในความเป็นจริงมีมากกว่า 1,000 บท:
เสี้ยมเป็นเวรเป็นกรรมจากดินแดนที่เกิดเงาไปจนถึงสวรรค์จากเสาโอเบลิสก์ไร้สาระจุดโอหังปีนแสร้งทำเป็นดวงดาวแม้ว่าแสงที่สวยงามของมันจะส่องแสงอยู่เสมอ แต่ก็ยังคงส่องแสงอยู่เสมอสงครามแห่งความมืดซึ่งมีไอสีดำทำให้เงาผู้ลี้ภัยน่ากลัวเย้ยหยันอยู่ห่างไกลจนมืดมิด ขมวดคิ้วที่ยังไม่ถึงจุดนูนที่เหนือกว่าจากลูกกลมของเทพธิดาที่สวยงามสามเท่าด้วยใบหน้าที่สวยงามสามครั้งที่ต้องโอ้อวดเหลือเพียงเจ้าของอากาศที่มีหมอกปกคลุมด้วยลมหายใจที่หนาแน่นที่เธอหายใจออก: และในความสงบนิ่งของอาณาจักรอันเงียบงันมีเพียงเสียงที่ยอมจำนนต่อคืนที่มืดมิดเท่านั้น แม้ความเงียบจะไม่ถูกขัดจังหวะด้วยเที่ยวบินที่ล่าช้าและการร้องเพลงของหูที่ไม่ดีและที่แย่กว่านั้นคือจิตวิญญาณที่ยอมรับนับถือ Noctine ที่อายก็สะกดรอยตามฉันจากประตูศักดิ์สิทธิ์ช่องว่างที่เป็นมงคลที่สุดที่สามารถเปิดช่องว่างของเธอได้และศักดิ์สิทธิ์ก็ไปถึงโคมไฟศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องแสง เปลวไฟยืนต้นที่ดับลงหากไม่ได้รับความอับอายในสุราใสม Atheria Crasa กำลังบริโภคต้นไม้ Minerva แห่งผลของมันการกดทับที่ทำให้ปวดใจและบังคับให้ยอมจำนนและผู้ที่บ้านในชนบทของพวกเขาเห็นการกลับมาผ้าของพวกเขาเทพแห่ง Bacchus ที่ไม่เชื่อฟังไม่เชื่อฟังเรื่องราวที่แตกต่างกันอีกต่อไปในทางที่เปลี่ยนไปอย่างอุกอาจรูปแบบที่สอง หมอกให้เห็นยังกลัวในความมืดบางครั้งไม่มีขนปีก ...
